Stracotto, een Toscaanse pendant van de ragu bolognese. Letterlijk betekent het zoiets als “extra gekookt”.
Maar in plaats van gehakt gebruik je een mooi stuk rundvlees. Qua bereiding lijkt het dan ook een beetje op een boeuf bourguignon: het vlees wordt langzaam gestoofd in wijn, bouillon, kruiden en groenten.
En dan, in stukken, geserveerd met brede pasta, in ons geval zelfgemaakte tagliatelle. Met een glas een stevige Chianti.
Lees verder
Doen wij op de valreep ook nog eens een lijstje. Waar hebben wij dit jaar het lekkerst gegeten? Op vele plekken hebben we genoten. En we hebben er hier lang niet altijd over geschreven. Dus dit is de laatste kans van dit jaar. Want sommige restaurants staken er hoog boven uit.
De 5 lekkerste, in willekeurige volgorde:
Lees verder
Oesters lijken van die weke beestjes. Maar ze kunnen best wat pittigheid verdragen. Kijk naar de oesters van Nam Kee (met o.a. zwarte bonensaus, knoflook en chili).
Wij eten de oesters graag met Bloody Mary. Zeker met Oud & Nieuw.
Lees verder
Vandaag wordt de nieuwe jaarlijkse essaybundel van de Flevo Campus gepresenteerd: Boze boeren, LED-lampen en kipdino’s – over de noodzaak van een nieuw voedselsysteem.
“De belangrijkste problemen van onze huidige samenleving komen samen in voedsel. Van teruglopende biodiversiteit, via maatschappelijke onrust en volksgezondheid, naar klimaatverandering; allemaal hebben ze een sterke link met voedselproductie en -consumptie.”
In deze jaarbundel staan verschillende boeiende essays over grootstedelijke voedselvraagstukken van o.a. Janno Lanjouw, Carolyn Steel, Lex Boon, Wouter van Dieren, Louise Vet en Herman Lelieveldt.
En van mij ;-)
Lees verder
Gans kom je niet vaak tegen. Tenminste, niet als vlees. Als beest des te meer. En dan worden wilde ganzen vaak gezien als plaagdieren, zeker in de grote aantallen die hier soms komen overwinteren. Ze grazen gras en andere gewassen weg. En laten een en ander achter. Dan hebben we het nog niet over de risico’s op en rond Schiphol. Ganzen geven geen voorrang.
Lees verder
Als we ergens op reis zijn proberen we altijd naar de markt te gaan. Verveelt nooit. Alle zintuigen worden er aangesproken.
Lees verder
De stille jacht is weer geopend. Maar nee, dit is geen biefstuk van een zeldzame soort haas die in eiken nestelt. Het is een dikke plak van een grote paddenstoel: de eikhaas, of maitake of hen of the woods. De Grifola Frondosa om precies te zijn. Een stevige paddenstoel die tot wel 40cm groot kan worden.
Lees verder
Pruimen zijn er nog genoeg. Dus grijp je kans om er nog iets lekkers mee te bakken. Zoals klassieke Duitse Pflaumenkuchen of pruimenclafoutis. Maar nu maakten we dit gebak, met een zweem van laurier, heel bijzonder.
Lees verder
Dit is net zo simpel als dat het lekker is: rijg de zwaardvis in grove stukken aan een spies, afgewisseld met parten citroen en blaadjes verse laurier. Met olijfolie besprenkelen, beetje zout & peper erover en dan op de barbecue. Heel lekker bij de gegrilde octopus met kikkererwtenpuree.
Lees verder
De octopus is geen allemansvriend op je bord. Sommigen gruwen ervan, anderen zijn er gek op. Wij behoren tot het laatste kamp. Althans, de laatste jaren. Ook wij hebben hem echt moeten leren eten. Die zuignapjes de eerste keer op je tong…
Dat was ooit in Barcelona, in een schimmig barretje. We wisten eigenlijk niet wat we besteld hadden. Op goed geluk hadden we wat op de lange tapaslijst aangewezen. En toen kwam er een diep bord vol dampende tentakels met royaal pimentón erover. Dat was even slikken.
Lees verder
We waren dus op Sicilië. Eerst een paar dagen in Catánia, aan de oostkust. En dan vooral op de verschillende straatmarkten. Nauwelijks een kerk of museum gezien.
Lees verder
Polpettine di tonno, klinkt toch beter dan tonijnballetjes. Dat aten wij als antipasti bij Fratelli Vittorio, een fantastische trattoria op de beroemde vismarkt in Catania. De visjes springen bij wijze van spreken zo op je bord.
Lees verder
Is het Mexicaans of toch Peruaans? Hoe dan ook, ceviche is een heerlijk fris visgerecht. Lekker als vooraf bij een stevige, vlezige Machaca bijvoorbeeld.
Lees verder
Ze verdwijnen langzaam, deze eenvoudige buurt- en dorpscafé’s. Het zijn echte huiskamers. Uit de vorige eeuw dan toch. Met een kruisbeeld achter de toog, een cactus voor het raam en de barvrouw in streepjesschort.
Lees verder
© 2020 Wat aten zij?
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
