We gaan verhuizen en krijgen een nieuwe keuken. Daarom kan ons trouwe SMEG 5 pits gasfornuis helaas niet mee. Doet ergens wel verdriet – we hebben er veel lekkers mee klaargemaakt. Maar nu is het tijd om afscheid ervan te nemen.
Wie is er in geïnteresseerd om ‘m over te nemen?
Update: hij is verkocht!
Het was hier veel te lang stil. Druk met werk en aankomende verhuizing. Maar er wordt nog steeds goed gegeten in huize Watatenzij. Zoals deze avond met vrienden en allemaal Mexicaanse heerlijkheden.
We begonnen met nachos met scherpe tomatillo-saus en frisse guacamole, door onze gasten gemaakt. Als begeleiding bij de margarita’s. Het leek wel zomer.
En vervolgens een ceviche van Sint Jakobsschelpen, gegaard in limoensap met wat cocos en chili. Eigenlijk een Filippijns gerecht. Als idee opgepikt bij Dum Dum Palace. En een prima inleiding voor wat taco’s met gebakken vis (schelvis, een ondergewaardeerde atlantische vis – perfect voor dit soort gerechten).
Om tenslotte de machaca op tafel te zetten, de Mexicaanse variant op pulled beef. Dat maak je van de borst van het rund. In Amerika staat het regelmatig als brisket op het menu. In Nederland is het niet overal zo te krijgen – slagers snijden hier anders.
Maar Erik Waagmeester van Slagerij de Wit raadde de short rib aan. We kregen een prachtig gerijpt stuk mee van bijna 2 kilo, met hier en daar wat vet er aan. Ik had het wel in kunnen lijsten, zo’n mooi vlees.
We hebben het ingewreven met smaakmakers als kaneel, komijn, oregano en pimentón (gerookt paprikapoeder). Je kunt het nog Mexicaanser maken door chipotle te gebruiken, de Mexicaanse gerookte pepertjes. Is nog pittiger.
Reetjes houden van jeneverbessen. In de pan dan toch. Daarom wreven we reerugfilets goed in met fijngemalen jeneverbes, braadden we ze tot net mooi rosé en serveerden we ze in een romige jeneverbessensaus.
Een heerlijk verfrissend voorgerecht uit één van onze favoriete kookboeken Purple Citrus & Sweet Perfume van Silvena Rowe. Met bitter, zuur en zoet. De ingrediënten zijn goed verkrijgbaar in het winterseizoen, behalve misschien de paarse basilicum.
We gaan deze salade dan ook maken als voorgerecht voor ons kerstmenu. Je kunt er zelf mee variëren. Zo doen wij er soms wat dun gesneden venkel, radicchio, witlof of waterkers in.
Moet vaak met een glimlach denken aan deze tekening, als er weer eens wat culinaire acrobatiek op het bord verschijnt. RIP Peter van Straaten.
We houden maar niet op over Turijn. Zo schreven we hier al eerder over de Salone del Gusto 2016 van Slow Food. Maar los van deze tweejaarlijkse salone is er in Turijn iedere dag verschrikkelijk veel lekkers te vinden.
Het is bovendien een prachtige en interessante stad, die nog niet wordt overlopen door toeristen. Niet verder vertellen dus.
Yotam Ottolenghi is banketbakker van huis uit (en eigenlijk zelfs literatuurwetenschapper – waar hebben we dat meer gezien?). Dus waarom geen taart met paddenstoelen, walnoot en spinazie?
(foto Abdelkader Nassiri)
Afgelopen week gaf ik een openbaar college over de rol van media bij voedselhypes bij debatcentrum Floor van de HvA. Gevolgd door een panelgesprek met Laurens van Klaveren (eigenaar van online bureau Onstuimig en ontwikkelaar van populaire food blogs), Marijke Berkenpas (voedingswetenschapper en eigenaar van platform I’m a Foodie) en Huib Stam (journalist en auteur van het boek Eetsprookjes).
Deze klassieker uit de Noord-Italiaanse keuken stond al tijden op ons lijstje. Een zondagse vriendenlunch was de gelegenheid bij uitstek om hem dan toch uit te proberen.
Een schaal vol zacht vlees met fluwelige tonijnmayonaise en knapperige kappertjes. Wie wil dat nou niet?
Het koolseizoen is weer aangebroken. Dus we gingen op zoek naar lekkere recepten daarvoor. Zo bladerden we door het Duitse kookboek Heimat van Tim Mälzer. En kwamen bijvoorbeeld lekkere koolrolletjes tegen: witte koolbladeren, gevuld met o.a. gehakt en rijst. Even kort gebakken en dan langer gestoofd in saus.
Voor de eerste keer waren we eind september bij Terra Madre Salone del Gusto 2016, het grote Slow Food event in Turijn. Deze 11e editie was voor het eerst in het centrum, verspreid over pleinen, chique winkelstraten, in het Valentino-park, en langs de kade van de Po.
Voorheen was het namelijk altijd in Lingotto, een congrescentrum rond de oude Fiat-fabriek aan de rand van de stad. Wij vonden het verrassend leuk, divers en inspirerend. Deze video van de Slow Food organisatie geeft een aardige impressie.
De markt van Slow Food producenten was vrij toegankelijk en verspreid over de binnenstad en het Valentino park. Stel je een Vondelpark voor met eindeloze standjes met kazen, worsten, honing, noten, peulvruchten, olijfolie, noem maar op. Italië vertegenwoordigde zo’n 80%, de rest van de wereld 20%.
Eindelijk gaan we naar de Salone del Gusto, het grote Slow Food evenement in Turijn! Hoewel we al jaren lid zijn van Slow Food, is het er nooit van gekomen. Bovendien leek het ons altijd zo massaal, met z’n duizenden in zo’n mega congreshal rondbanjeren. Eigenlijk in strijd met de Slow Food filosofie, die juist kleinschalig en lokaal promoot.
Maar dit jaar hebben ze het anders georganiseerd: de evenementen zijn nu allemaal verdeeld over mooie locaties in de binnenstad. Bovendien zijn er lezingen van hotshots zoals Marion Nestle, Alice Waters en José Bové, waar ik natuurlijk bij moet zijn in het kader van mijn proefschrift (Slow Food is een van mijn case studies).
Eten uit blik heeft een slechte naam. Lang niet altijd terecht. En al helemaal niet als het om dit soort blikvisjes uit Portugal gaat. Je kunt ze jaren bewaren en dan zijn ze nog steeds lekker.
Ik was onlangs in Porto en kon mij weer niet beheersen in het blikvisjeswalhalla Loja de Conservas, u weet wel, van de Associação Nacional dos Industriais de Conservas de Peixe.
Muren en tafels vol prachtige blikjes sardines, tonijn, makreel, kabeljauw, inktvis en zo meer. In mooiste verpakkingen. Ouderwets én modern. Een halve koffer vol is er mee teruggegaan. Je weet maar nooit.
Dit zijn zo van die eenvoudige zomerse gerechten die makkelijk zijn te maken maar veel voldoening geven. Vooral door de verse borlotti bonen en royaal marjolein, een bijzonder geurig kruid. Familie van oregano.
Een simpele, vegetarische en beetje boerse bonenstoof, in een uurtje op tafel gezet (of sneller als je bonen uit blik gebruikt):
Het leven van een kip in Bamako, Mali. Kort maar mooi – het filmpje dan toch. Van het leven van die kip weet ik het niet zo.
© 2017 Wat aten zij?
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
![Bekijk onze foto\\\](https://www.watatenzij.nl/wp-content/plugins/ultimate-social-media-icons/images/icons_theme/flat/flat_instagram.png "Bekijk onze foto\\\"){kind=icon}
