We houden maar niet op over Turijn. Zo schreven we hier al eerder over de Salone del Gusto 2016 van Slow Food. Maar los van deze tweejaarlijkse salone is er in Turijn iedere dag verschrikkelijk veel lekkers te vinden.
Het is bovendien een prachtige en interessante stad, die nog niet wordt overlopen door toeristen. Niet verder vertellen dus.
(foto Abdelkader Nassiri)
Afgelopen week gaf ik een openbaar college over de rol van media bij voedselhypes bij debatcentrum Floor van de HvA. Gevolgd door een panelgesprek met Laurens van Klaveren (eigenaar van online bureau Onstuimig en ontwikkelaar van populaire food blogs), Marijke Berkenpas (voedingswetenschapper en eigenaar van platform I’m a Foodie) en Huib Stam (journalist en auteur van het boek Eetsprookjes).
Voor de eerste keer waren we eind september bij Terra Madre Salone del Gusto 2016, het grote Slow Food event in Turijn. Deze 11e editie was voor het eerst in het centrum, verspreid over pleinen, chique winkelstraten, in het Valentino-park, en langs de kade van de Po.
Voorheen was het namelijk altijd in Lingotto, een congrescentrum rond de oude Fiat-fabriek aan de rand van de stad. Wij vonden het verrassend leuk, divers en inspirerend. Deze video van de Slow Food organisatie geeft een aardige impressie.
De markt van Slow Food producenten was vrij toegankelijk en verspreid over de binnenstad en het Valentino park. Stel je een Vondelpark voor met eindeloze standjes met kazen, worsten, honing, noten, peulvruchten, olijfolie, noem maar op. Italië vertegenwoordigde zo’n 80%, de rest van de wereld 20%.
Eindelijk gaan we naar de Salone del Gusto, het grote Slow Food evenement in Turijn! Hoewel we al jaren lid zijn van Slow Food, is het er nooit van gekomen. Bovendien leek het ons altijd zo massaal, met z’n duizenden in zo’n mega congreshal rondbanjeren. Eigenlijk in strijd met de Slow Food filosofie, die juist kleinschalig en lokaal promoot.
Maar dit jaar hebben ze het anders georganiseerd: de evenementen zijn nu allemaal verdeeld over mooie locaties in de binnenstad. Bovendien zijn er lezingen van hotshots zoals Marion Nestle, Alice Waters en José Bové, waar ik natuurlijk bij moet zijn in het kader van mijn proefschrift (Slow Food is een van mijn case studies).
Het leven van een kip in Bamako, Mali. Kort maar mooi – het filmpje dan toch. Van het leven van die kip weet ik het niet zo.
Foto: Krista van der Niet
Onlangs werd ik geïnterviewd door Jette Pellemans voor een artikel in het Parool over kookprogramma’s. Over de verschuiving van gestileerde kookprogramma’s met professionele chefs naar formats met toegankelijke TV-chefs die thuis koken (zoals Yvette van Boven, Jeroen Meus, Jamie Oliver).
Deze ‘thuiskoks’ willen het publiek niet alleen entertainen, maar ook iets leren over duurzaamheid en waar ons eten vandaan komt.
Je kunt het hele artikel via Blendle lezen/kopen (daarvoor moet je je dan wel even registreren – dan lees je dit artikel gratis. En vervolgens kun je Blendle verder uitproberen).
Blendle heeft trouwens ook een goede food sectie met artikelen over food uit diverse kranten en bladen, geselecteerd door curatoren zoals onder andere Meneer Wateetons en Monique van Loon van Culy.nl – de moeite waard.
We waren weer in Andalucia. Vooral op het land, in kleine dorpen en in de bergen. Maar af en toe ook in een stad(je). Altijd op zoek naar lekkers. Dat lukt hier vooral als je niet op zoek bent naar al te verfijnde zaken, maar open staat voor stevige kost. En niet mekkert over vet.
Soms is het wel lastig om niet alléén maar vlees te eten en moet je goed zoeken naar groenten. Die eet men toch vooral thuis, niet zozeer in restaurants of café’s.
The New York Pizza Project legt de buurtpizzeria’s in de verschillende neighborhoods vast in prachtige foto’s. En doet dat grondig met een deel voor de makers, voor de klanten, de winkels en de buurten.
Zaken die er soms al 50 jaar zitten en nauwelijks veranderd zijn. Hooguit overgegaan op een volgende generatie. En dat geldt dan ook vaak voor de klandizie.
Toch is het allemaal geen vergane glorie. Misschien niet hip. En soms wat aftands. Maar versleten, niet beschadigd. Ik vind het prachtig.
Ik was weer eens in Istanbul. Maar had weinig tijd want voor werk op pad. Eén namiddag en een regenachtige ochtend heb ik door deze prachtige stad kunnen dwalen.
Op Netflix kun je nu de inspirerende documentaire serie Cooked van Michael Pollan bekijken, gebaseerd op zijn gelijknamige boek uit 2013 (in het Nederlands vertaald als Pleidooi voor Echt Koken.)
Net als het boek onderzoekt de serie de transformatie van voedsel aan de hand van de vier elementen vuur, water, lucht en aarde. Pollan doet dit op een aanstekelijke manier door in de leer te gaan bij experts en de technieken zelf toe te passen.
Op zaterdag gaan we graag naar de markt hier in Amsterdam. Naar de Albert Cuyp of de Boerenmarkt op de Noordermarkt. Maar in september waren we nog in Zuid-Frankrijk. In het markten-Walhalla.
Want als je écht van lekkers houdt ga je naar de markt in de Luberon, een lieflijke streek in Zuid Frankrijk, grofweg 60 km ten noord-westen van Aix-en-Provence.
Betty Crocker meets Cattelan & Ferrari. Meer hierover lees je in de New York Times (excuses voor de onvermijdelijke commercial vooraf).
Het leuke van wandelen in de herfst is dat je tegelijkertijd ook paddestoelen kunt zoeken. Als je geluk hebt levert het meteen een lekker avondmaal op. Hoewel we best wat soorten kunnen determineren, plukken we voor het gemak vooral de twee lekkerste: eekhoorntjesbrood (ook wel bekend als porcini en cèpes) en kastanjeboleet.
Toen we vorige maand in de Provence waren, ontdekten we een sympathiek initiatief: le Bistrot de Pays. Dit is een label voor bistro’s, restaurants en café’s met het doel om sociale en economische banden in dorpen op het leeglopende platteland te versterken.
Opgericht in 1993 vanuit Forcalquier in de Haute Provence en inmiddels uitgegroeid tot een netwerk van zo’n 240 bistrot’s in heel Frankrijk. Enigszins vergelijkbaar met de trattorie met een Slow Food keurmerk in Italië.
Het slow food esprit van Bistrot de Pays: “Gemeenschapszin, authenticiteit en solidariteit” en dit wordt dan ook mooi samengevat in hun slogan “la convivialité retrouvée”.
Fotograaf Giulio Magnifico maakte 3 jaar lang foto’s in de osteria’s van de provincie Udine (noord-oosten van Italië, tegen Oosterrijk en Slovenië). Prachtige portretten van drinkers, lezers en spelers. Altijd met een goed glas.
© 2017 Wat aten zij?
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
![Bekijk onze foto\\\](https://www.watatenzij.nl/wp-content/plugins/ultimate-social-media-icons/images/icons_theme/flat/flat_instagram.png "Bekijk onze foto\\\"){kind=icon}
