Hebben we ooit op straat, in de Abruzzen gegeten. Knapperig, zoutig en kruidig: een verfijnde vette bek. Zeker met een koel glas witte wijn.
Categorie: Vlees (page 1 of 2)
We hebben eindelijk eens zelf porchetta gemaakt, voor een heerlijke zondagse lunch met vrienden. Heel lekker en heel dankbaar, zo’n royaal en bijna middeleeuws stuk vlees. Zeker als je gasten dan ook nog eens champagne en Barolo meenemen.
Dat is nog eens lekker rundvlees: de longhaas. Of in het Frans: onglet. Of dikke kraai in het Vlaams. En hanger steak in het Engels.
Een tijdje terug waren we in de Watergraafsmeer bij Slagerij de Wit, gerund door slager Erik Waagmeester. Op Twitter ook bekend als @worstmaker. Al op zijn 15e ging hij in de leer bij oorspronkelijke eigenaar Herman de Wit om het vak te leren. Dat is gelukt, en inmiddels heeft hij de zaak overgenomen.
Een stevige winterse risotto met worst die je even uit z’n velletje haalt. En verse spinazie voor de vitamientjes en ijzer. Dus nog gezond ook.
Update: helaas – Yokiyo is niet meer. Ze zijn nog even verhuist naar Oost maar inmiddels gesloten.
Laatste tijd hebben we vaker met veel plezier Koreaans gegeten bij Restaurant Yokiyo. Deze hippe Koreaan zit in een smal grachtenpand aan de OZ Voorburgwal tegenover de Oude Kerk in Amsterdam.
In mei hadden we een heel geitenlam gekocht, in onderdelen. Die zijn nu allemaal op. Vorig weekend hebben we de nek en de borstkas verwerkt in een heerlijke stoof met pappardelle.
Het vervolg van onze geiten galore. Deze keer een voorpoot met schouder in een marinade van o.a. citroensap en -zest, witte wijn, honing en munt, volgens dit super recept klaargemaakt.
Waarom niet? We moeten niet alleen minder en beter vlees eten, maar ook meer incourante “ongewenste” delen, zoals organen. Bij onze hele jonge geit kregen we ook de organen meegeleverd: hart, lever, niertjes en milt.
Bij Heston Blumenthal denk je meteen aan moleculaire acrobatiek: uren experimenteren met ingewikkelde apparaten. Op zoek naar perfectie. Hij doet niet anders in zijn 3 sterren restaurant The Fat Duck. Leuk om naar te kijken maar verder niet helemaal aan ons besteed om allemaal zelf te gaan doen.
Megastallen? Hebben we helemaal niet nodig. Er zijn genoeg andere dieren die toch op moeten. En de Keuken van het Ongewenste Dier weet er wel raad mee.
Na een lange dag in de trein zijn we in het witte en inmiddels spekgladde Brandenburg, één en al Wetterwarnung: “Vermeiden sie Autofahrten! Bleiben Sie im Haus!“.
Geen probleem, genoeg lekkers in huis. Zoals een middagmaal van plaatselijke lekkernijen bestaande uit stevig brood met Schmalz, gerookte wildworst met mosterdzaad erin en augurken. En Mohnstollen toe.
En de kerstdagen moeten nog komen.
Na de oestersoep was het tijd voor ouderwets wild: een gebraden reerug met gratin dauphinois, gekaramelliseerde witlof en radicchio. Altijd spannend om zulke mooie stukken vlees klaar te maken. Maar het is beslist niet moeilijk.
Van onze leverancier uit het oosten weer een mooi stuk wild zwijn gekregen. Ruim 1,5 kilo van de nek en schouder. Dus meteen liefhebbers uitgenodigd voor een wilddiner afgelopen zaterdag.
We zitten midden in het wildseizoen. Maar voordat je het in de gaten hebt, is het alweer voorbij. Nederlanders eten ook veel te weinig wild, terwijl het toch het meest biologische en duurzame vlees is.
Op Wildplaza vind je een wildkalender en recepten. En afgelopen week hebben we bij Marqt een leuke fazant ‘gevangen’. We hebben deze klassiek bereid met zuurkool en een puree van knolselderij en aardappel. Maar het blijft een lastige vogel om klaar te maken.
Wij zijn lid van Slow Food
© 2019 Wat aten zij?
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
De jongste reacties: